Όπως γίνεται αντιληπτό...

Πολλές κακοκεφιές...
:διάφανα κρίνα - απ' τ' άπειρο σε 'σένα (ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές)

Κρίμα.

Και καθώς άκουγα διάφορα από διάφανα κρίνα, σκεφτόμουν τί κρίμα.
Τί κρίμα να τελειώσουν έτσι.
Αυτοί που πάντα ήταν τόσο διαφορετικοί.
Αυτοί που ποτέ δε μπήκαν στη κλίκα του "ελληνικού ροκ".
Πάντα μόνοι τους.
Όπως -φαντάζομαι- ήθελαν.
Τα κρίνα είναι για 'μένα σχεδόν ότι είναι και οι anathema. Το soundtrack της ζωής μου. Κάθε τους στίχος βρίσκει εφαρμογή.
Και τελείωσαν έτσι.
Με ξεκατίνιασμα.
Θλιβερό.
Τους αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι τους. Καλή αντάμωση.
:διάφανα κρίνα - απ' τ' άπειρο σε 'σένα (ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές)

Αγαπημένα...

Μετά από πολύ ζόρι, μα πολύ, και εξηγούμαι.
Είπα να βάλω τα παραθύρια 7, αφού είχα δοκιμάσει τα αρ-σι τους και μου άρεσαν.
Και τα έβαλα, αλλά δε βρήκα όλους τους οδηγούς για το λάπτοπ μου, και μου τη βίδωσε και έβαλα ξανά βίστα. Κι όλα αυτά έχοντας βάλει ήδη κουμπούντου 9.10, και γαμωσταυρίζοντας γιατί οι αγαπημένες μου εφαρμογές δεν υπάρχουν για λίνουξ να τα ξαποστείλω τα κωλοπαραθύρια να μη ξανασχοληθώ μαζί τους. Και ακούω και κυριακή των βαΐων τώρα που μπάι δε γουέι είναι το 7 στο τσεντε, και μόλις άρχισε το πολύ γαμάτο μέρος. Λοιπόν το ποστ αυτό είναι για να πλέξω το εγκώμιο των πιο αγαπημένων μου αντικειμένων στο γραφείο μου. Τα οποία είναι το πιο γαμώ τασάκι έβερ, μια μολυβοθήκη Νταρθ Βέιντερ (ρισπέκτ), ένα ημερολόγιο ανάθεμα από το afdte, ένα αντιστρές μπουκάλι Γκίνες, το εισιτήριο, πένα και φωτό από τη πρώτη μου συναυλία ανάθεμα, και το tool army certificate και μια handmade από εμένα και τον πάνκο μεταλλική ραδιοαρκούδα. Ακολουθούν φωτογραφίες.
Αυτά.
Τελείωνει και η κυριακή των βαΐων τώρα.


:διάφανα κρίνα - κυριακή των βαΐων (κάτι σαράβαλες καρδιές)