Κρίμα.

Και καθώς άκουγα διάφορα από διάφανα κρίνα, σκεφτόμουν τί κρίμα.
Τί κρίμα να τελειώσουν έτσι.
Αυτοί που πάντα ήταν τόσο διαφορετικοί.
Αυτοί που ποτέ δε μπήκαν στη κλίκα του "ελληνικού ροκ".
Πάντα μόνοι τους.
Όπως -φαντάζομαι- ήθελαν.
Τα κρίνα είναι για 'μένα σχεδόν ότι είναι και οι anathema. Το soundtrack της ζωής μου. Κάθε τους στίχος βρίσκει εφαρμογή.
Και τελείωσαν έτσι.
Με ξεκατίνιασμα.
Θλιβερό.
Τους αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι τους. Καλή αντάμωση.
:διάφανα κρίνα - απ' τ' άπειρο σε 'σένα (ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές)