Ωωωω, ω ω ω ω ω ωωωωωωωωωωω!!!

Παίζει να ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω πάει. Και δεν είχα τέτοιες προσδοκίες. Εννοώ, ήθελα πολύ να τους δω, αλλά δε περίμενα τέτοια σφαλιάρα.
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Οι crippled black phoenix στο eightball. Το οποίο eightball το γράφω τόσο συχνά τελευταία που από εδώ και στο εξής θα αναφέρομαι σε αυτό ως 8O. Η χαρά μεγάλη, και η ανυπομονησία έντονη. Τα νέα από την αθήνα ότι παίξανε κοντά 3 ώρες το προηγούμενο βράδυ, κάνανε την προσμονή ακόμα πιο μεγάλη.
Ξεκίνημα με τους συμπαθητικούς tuber, που αν δεν υπήρχαν τα loopers, ο κιθαρίστας τους θα έπρεπε να κάνει κωλοτούμπερ για να παίξει όλα αυτά που έπαιζε. Καλοί, με τα κλασικά ήσυχα/ δυνατά/ ήσυχα περάσματα, και με τα χτίζω, χτίζω, χτίζω... Για μισή ώρα ήταν καλοί και κούνησαν μερικά κεφάλια...
Και μετά... και μετά η μπάντα που σε λίγο θα την έχω δει πιο πολλές φορές από οποιαδήποτε άλλη χωρίς να το θέλω. Οι sleepstream. Να ανοίξω εδώ μια παρένθεση, και να πω στο μέλος της μπάντας, η φίλο κάποιου της μπάντας, η γκόμενα, η μπαμπά, μαμά, παππού, γιαγιά, θείο, θεία, ότι ήταν τέλος πάντων, που μου άφησε comment σε προηγούμενο ποστ επειδή τους έκραζα, να σταματήσει να διαβάζει, γιατί πάλι θα μου γράφει μαλακίες.
Λοιπόν, τα παιδιά όπως είχα πει είναι μια χαρά, και πολύ ωραία μουσική έχουν, και την αποδίδουν εξαιρετικά. Μονό που ΔΕΝ είναι για λάιβ. Είναι τόσο υποτονικοί, που δεν κατάφεραν να κερδίσουν το ενδιαφέρον κανενός. Παντού πηγαδάκια είχαν σχηματιστεί, και το μπούρου μπούρου πήγαινε σύννεφο. Δε ξέρω αν φταίει το ότι ήταν κάπως χαμηλά, αλλά ξαναλέω, για το σπίτι με ακουστικά είναι εξαιρετικοί. Όχι για λάιβ. Όχι.

Και φτάνουμε στην ονείρωξη. Τα νέα αλλαγής του τόσο χαρακτηριστικού για το ύφος τους τραγουδιστή προκάλεσαν μια αγωνία για το τι θα ακούγαμε. Σε αυτό συνετέλεσε και η εικόνα του νέου, που όταν τον είδα μου θύμισε πιο πολύ φλώρο θαμώνα gay bar, παρά τραγουδιστή ροκ μπάντας. Τέσπα. Και μετά άρχισαν να παίζουν.

Η υπνηλία από τους sleepstream, σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό μου για τους cbp με έκαναν να ξεχάσω να γράφω με το recorder. Ευτυχώς μου το θύμισε ο μύξας στα μισά του πρώτου τραγουδιού.

Και τί να πρωτοπώ για τους cbp. Παίξανε τόσο όμορφα, τόσο πωρωμένα, τόσο δεμένα, που σου ρίχνανε τα σαγόνια στα πατώματα. Ο ήχος είχε κάποια θεματάκια, κυρίως με τα φωνητικά να είναι λίγο θαμμένα, και τα πλήκτρα κάπως πίσω ώρες-ώρες, αλλά ποιος νοιάζεται;

Μιλάμε για το απόλυτο λάιβ, που είχε τα πάντα, μα πάνω απ' όλα έιχε αυτό που σε κάνει να θες να πιάσεις τον διπλανό σου και να τραγουδάτε εν χωρώ. Όπως και έγινε στο burnt reynolds, που κατέβηκε ο greaves στον κόσμο και έγιναν όλοι ένα κουβάρι. Μέχρι και moshpit είδαμε και stage diving.

Δεν περιγράφω άλλο, εδώ το bootleg, εδώ και το setlist:

Ένα παράπονο να εκφράσω. Βαγγέλα, που πάντα είμαστε στο μαγαζί σου, πάντα πληρώνουμε το εισιτηριάκι μας και πίνουμε το νερό που δίνεις για μπύρα χωρίς να λέμε τίποτα, όταν έχεις στο μαγαζί σου μια τέτοια συγκροτηματάρα, που παίζει ήδη 2 ώρες, και εσύ τους λες να το κόψουν για να το κάνεις το μαγαζί ντίσκο, ε, κατευθείαν γίνεσαι για τον πούτσο στα μάτια μου. Καταλαβαίνω ότι τα ραδίκια που μαζεύεις κάθε παρασκευή και κωλοχτυπιούνται σου αφήνουν λεφτά, αλλά λίγος σεβασμός και σε αυτούς που πληρώνουν εισιτήριο για να δουν μια μπάντα που φιλοξενείς.

Με το πέρας της συναυλίας ανεβήκαμε στο club του 8Ο, που θα έπαιζε μουσική ο Πάτροκλος, η Νίκη έσβησε το κεράκι της τούρτας γενεθλίων, και επιστρέψαμε σπίτι μουρμουρίζοντας:ωωωω, ω ω ω ω ω ωωωωωω...
:crippled black phoenix - the heart of every country (thessaloniki, greece [09.03.12])