Και εξηγώ. Δεν έχω πρόβλημα με το παλιό ροκ, άλλωστε, όπως το 99% των ανθρώπων που ακούνε ροκ με την ευρύτερη έβερ έννοια του όρου, με αυτό μεγάλωσα. Αλλά δεν αντέχω να το λούζομαι ακόμα. Δε μπορώ να νιώσω άλλο συναίσθημα παρά αποστροφή όταν ακούω για εκατομμυριοστή φορά το boat on the river, οτιδήποτε από scorpions, το ανάθεμα (respect) την ώρα που το γράψανε hotel california, ετσέτερα, ετσέτερα. Και για να μπω στο ζουμί του ποστ.
Πριν 3 μέρες έκραζα στην Δήμητρα το παραπάνω φαινόμενο. Προχθές και χθες παρίστανα τον dj στο terra rosa, μια κατάσταση που συμβαίνει σποραδικά εδώ και 3-4 χρόνια, και είναι αποτέλεσμα την ανοχής που δείχνει ο Νάκος σε 'μένα και τον ενίοτε συν-dj, Μιχάλη, που το λατινικό του όνομα είναι γκαντεμόσκυλους μάγκνους.
Και ενώ όλα κυλούσαν κανονικά, εμφανίζεται μια παρέα 5 ατόμων, πλησιάζει ο ένας και μου δίνει αυτό:
Ακολουθεί ο διάλογος #1 (χαρακτήρες: ΠΡ=Παλιοροκάς, Ε=Εγώ).
ΠΡ:Είμαστε 5 άτομα, επιλέξαμε ο καθένας από ένα τραγούδι. Μπορείς να τα βάλεις;
Ε: Ναι, απλά δεν έχω lynyrd skynyrd (μπρρρ) θες κάποιο άλλο;
ΠΡ: Ε, metallica έχεις;
Ε: Ναι.
ΠΡ: Βάλε το sabbra cadabra.
Δε λέω τίποτα σχετικά με την πατρότητα του sabbra cadabra, και ξεκινάω να παίζω τα κομμάτια που ζητήσανε. Αφού έχω παίξει τα 2 πρώτα, έρχεται η barwoman ενώ παίζει το sabbra cadabra, και μου λέει τα βάλω αν γίνεται αυτά που ζήτησαν, γιατί λέει γκρινιάζουν! Παίρνω λοιπόν κι εγώ απόφαση ότι δε ξέρουν τί ζητάνε, ή άλλα θέλουν κι άλλα γράφουν, κι αποφασίζω να βάλω το chop suey και να τραβήξω προς πιο σύγχρονους δρόμους. Έλα όμως που πριν προλάβει να τελειώσει το κομμάτι σκάει δεύτερο post-it:
Όπως βλέπετε μεγάλη ποικιλία στις επιλογές. Βάζω λοιπόν το sweet child, και πριν φτάσει στη μέση το κομμάτι, τσουπ ένα post-it:
Διάλογος #2.
Ε: Babe please don't go (δε ξέρω ποια εκτέλεση θέλανε, μάλλον από ac/dc) και still of the night (whitesnake) δεν έχω.
ΠΡ: Δε πειράζει, βάλε τα άλλα.
Και συνεχίζω με αυτά που μου έδωσαν συν τα guns 'n' roses που χρωστούσα. Αντί για το wasted years βάζω το wasting love, και μου λέει η barwoman ότι αυτό ήταν δικιά της επιλογή. Χμμμ! Μάλιστα. Πριν προλάβω να πω οτιδήποτε και ενώ έπαιζε το seek & destroy, έρχεται, ναι, αυτός, ο ΠΡ με καινούριο post-it, το οποίο και μου δίνει αφού μου λέει μετά το seek & destroy να βάλω το fade to black. Το καινούριο post-it:
Διάλογος #3.
Ε: Sweet emotion no, every rose has its thorn nein.
ΠΡ: Δε πειράζει, τα υπόλοιπα.
Και σκέφτομαι, άντε καλά, βάζω τα κλασικά, βάζω killing in the name και chop suey, και ζήτω η ελευθερία. Αμ δε. Σε χρόνο dt φτάνει post-it:
Ρετροσπεκτίβα στον ozzy ρε πούστη; Δε πειράζει, +1 για το 3005 (scars on broadway). Το crazy train είναι στα τελειώματα, το chop suey είναι έτοιμο και στην αναμονή εδώ και ώρα, αλλά ξανά, αμ δε! Post-it:
Η πρώτη μου σκέψη: Ρε δε γίνονται αυτά ρε. Η πρώτη μου πρόταση στη θέα των νέων παραγγελιών:
Διάλογος #4.
Ε: Motley crue και L.A. guns δεν είχα ούτε στις κασέτες μου στο γυμνάσιο.
ΠΡ: Τα υπόλοιπα αδερφέ.
Καταπίνω και αυτό το ΠΙΚΡΟ ποτήρι, και με 1/897 καρδιάς πατάω το play για να ακουστεί το πιο βαρετό riff στην ιστορία της μουσικής, τα-τα, ταραρα, ταταρα-ταρα.
Και έχει φτάσει η ώρα. Post-it δεν έχει φανεί εδώ και ώρα, έχει τελειώσει το chop suey και αρχίζει το killing in the name, όταν τον βλέπω να πλησιάζει. Παίρνω post-it:
Πριν προλάβω να σκάσω στα γέλια, και για να με βοηθήσει να σκάσω στα γέλια, ο ανεκδιήγητος ΠΡ μου λέει το εξής:
Διάλογος #5.
ΠΡ: Το toxicity μη το παίξεις, μόνο ένας από εμάς το θέλει, και εγώ δε τους πάω μία (έλα, μα τί έκπληξη).
Ε: Τα 3 πρώτα δεν τα είχα, δεν τα έχω και δε πρόκειται να τα αποκτήσω ποτέ. Ποτέ όμως.
Και σκάει η ερώτηση της βραδιάς:
ΠΡ: Καλά, να σου πω, τίποτα trance έχεις;
Ε: (τεράστια πάυση) ...Τί να έχω;
ΠΡ: Trance.
Ε: Όχι.
ΠΡ: Prodigy;
Ε: Ναι.
ΠΡ: Θέλω firestarter και voodoo people.
Λοιπόν, με έχουν όλο το βράδυ να παίζω ότι μαλακία τους κατέβει στο κεφάλι, μέχρι και το κωλοsatisfaction γαμώ την ψυχή του jagger, και τώρα μου ζητάει trance και prodigy. Από το σημείο αυτό και μετά απλά αγνόησα τα πάντα και έπαιζα ότι ήθελα. Στο διάολο κι εσείς και οι παλιοροκιές σας, και το trance σας και άντε γαμηθείτε. Post-it δεν ξανάρθε, μάλλον τον τρόμαξε το βλέμμα μου όταν ζήτησε trance.
Συνοψίζοντας, ΘΑΝΑΤΟΣ στο παλιό ροκ.
edit: 2 ώρες και 20 λεπτά ο συνολικός χρόνος που έφαγα με τις παραγγελιές, και δεν υπολογίζω κάτι ενδιάμεσα τραγούδια στο ίδιο ύφος, που έβαζα μπας και στρώσει λίγο η φάση. Ρε ξανά α στα διάλα!
:metallica - loverman (garage inc.)
